Vinot

Opowiadanie V Gruba ryba na haczyku (cz.2) „Masz się za niezwykle ważnego, jak na martwego małpiszona” - Brad Jonesson?– zapytał, nie licząc na wyraźną odpowiedź. W końcu klient był zakneblowany. – A może raczej Brad Jones? - mimika gościa wskazywała na spore zaskoczenie. - Nie postarałeś się… nic, a nic. – ciągnął dalej. – Ponoć jesteś taki ważny, a nie wpadło ci do tej pustej makówki, by całkowicie zmienić imię i nazwisko? A tak, dodałeś tylko „son” do nazwiska i zadowolony. Gratuluje sprytu… - kpił z wyraźnie przerażonego gościa.

Opowiadanie V Gruba ryba na haczyku (cz.1) „Masz się za niezwykle ważnego, jak na martwego małpiszona” Za małym okienkiem było słychać kocią walkę. Bitwa toczyła się o to, kto skonsumuje małego, martwego, szczura. Edgar obserwował z zaciekawieniem cały pojedynek. Stał przy tym na biurku, depcząc listę, jaką zostawił mu nieproszony gość. Obstawił wygraną rudego dachowca, gdyż wydawał mu się bardziej zaprawiony w boju. Możliwe, iż te wrażenie spowodowane było brakiem jednego oka oraz faktem, że pazury faworyta raz po raz topiły się w ciele oponenta.

Opowiadanie IV Akademia, kolos oraz ślepy szaman  (cz.2) "A zobaczym się z panem normalnie niebawem. - coś strzeliło pod nogami. - Nawet bardzo niebawem. - dodał." Wraz z porą roku, jaka teraz panuje, pustynie postanowiła odwiedzić (z własnej woli, bądź nie) dość spora grupa letnio odzianych turystów. Ich styl był adekwatny do pory, w końcu było tylko 20 stopni na minusie, co oznacza środek lata w tych stronach. Jeszcze nie tak dawno podróżowali ekspresem w kierunku Pirholm, lecz troskliwy śniegowy tubylec nie chciał, by ominęły ich takie piękne widoki za oknami.

Opowiadanie IV Akademia, kolos oraz ślepy szaman  (cz. 1) „Jeśli mam tu zginąć, to przynajmniej spotkam się ze stwórcą pijany. Na pewno zrozumie!” Lodowaty podmuch hulał po bezkresnym pustkowiu. Gruba warstwa śniegu pokrywała wszystko po sam horyzont. Pustynia oddzielała Krasnoludzkie Morze od krainy wiecznej kłótni. Irmis, gdyż taką ów kraina nazwę nosi, posiadała wiele szlaków do wnętrza swojego terytorium. Prawie wszystkie używały morza. Tylko szaleniec zdecydowałby się na podróż po skutej lodem drodze przez samo serce Lodowej Pustyni. Dość zwyczajnie, gdyż krasnoludy z Gorto nie chciały zniechęcać turystów długą, prakrasnoludzką nazwą. Pustynię przecinały tory kampanii Ekspres Pustynny, a tuż obok nich robotnicy wybudowali prowizoryczną drogę dla wozów zastępczych. Krasnoludy uznawały, zważywszy na specyfikę tego miejsca, tego typu atrakcja za wręcz obowiązkową.

Opowiadanie III Niech żyje bal! (cz. 1) „Król umarł, niech żyje król!” - Wejść. – padło z ust mężczyzny opartego o wielkim, panoramicznym okno. Bacznie obserwował, co się dzieje po drugiej stronie. Nad miastem rozpętała się porywista burza. Ludzie w popłochu uciekali, gdzie tylko mogli. Znalazło się paru, którzy uznali ulewę za dobry sposób na zmycie z siebie resztki zmartwień. Przynajmniej tak sobie wmawiali. Wraz z deszczem spływał cały brud, jaki po sobie pozostawili obywatele metropolii. Widok nie napawał optymizmem, czemu obserwator dał wyraz głębokim westchnięciem.

Opowiadanie II  Blok IV, pokój nr 4  (cz. 2) „ … może kiedyś był lekarzem, bądź jest po prostu pospolitym ćpunem” ... - Halo! Młoda damo, nie chowaj się! Wciąż Cię widzę! – krzyczała osoba z okna. - Ja też ją widziałem, racja Perry? – spytał drugi głos. - Prawda, w końcu widzimy to samo… – skwitował Perry. Dziewczyna domyśliła się, że facet w pelerynie to Perry, lecz gdzie jest Gary? Drugi głos musi należeć do niego. Słońce kuło ją w oczy, gdy tylko zwróciła wzrok ku oknu. Była w paskudnym położeniu. Wiedziała, iż chowaniem nic nie wskóra, ba może to rozwścieczyć szaleńców. Wyszła z cienia i stanęła oko w oko z obłąkaną parą. Zmarszczyła brwi i spojrzała w okno by znaleźć, gdzie jest Gary. Wszystko na nic. Cień zaczął się energicznie poruszać. Ukłonił się, czym tylko odsłonił światło, które wręcz sprawiało ból bohaterce.